Un recordo: Baloncesto na retina

O baloncesto é ese deporte cuxa estética o fai comparable a un ballet con balón; cuxos plásticos movementos individuais ou estratéxicos deseños colectivos aseméllano a unha teatral posta en escena na que uns buscan perforar con  machacona  avidez un elevado e, aparentemente, inalcanzable aro que con decoro outros defenden.

Nos meus anos mozos xogaba baloncesto. Pertencín, durante catro anos, ao equipo universitario federado da  santiaguesa facultade de Xeografía e Historia, naqueles tempos disciplinas hermanadas. Non era aquel un mal equipo, a pesar de que os seus membros non se destacasen por consentir, precisamente, a súa preparación, nin física nin mental. Ata nunha ocasión xogamos a semifinal dos xogos universitarios rexionais, perdendo por cinco ou seis puntos ante o equipo de Ciencias Económicas. Pero o recordo máis vívido e emocionante é o dun partido interxénero fronte ás mozas da facultade de Medicina. O  vapuleo que nos deron foi escandaloso e inesquecible.

Desde a nosa perspectiva, foi dunha perfección inalcanzable, análoga a que parecía rodear, con halo lendario, aqueles encontros das finais da  NBA dos anos oitenta que apenas albiscabamos de madrugada pola televisión entre os colosos anxelinos e os demoledores  bostonianos. Eran frechas de precisión.

A pesar do que puidese pensarse, a derrota non fixo máis que espertar en nós as máis sinceras simpatías (á vez que admiración) por esas mozas. Eran tempos nos que descubriamos  alelados, pero cervexa en man, os tan pintorescos nomes que recibían algúns pavillóns deportivos nos que se xogaba baloncesto. Lembrarei sempre o pavillón A man de Elías (hoxe  Nokia Area), onde o poderoso Maccabi de Tel Aviv, varias veces gañador da Euroliga, era pouco menos que imbatible. Iso si, o era ás veces máis polo erro arbitral e, polo tanto humano, que polo divino (aínda que o nome do profeta Elías signifique Yahveh é o meu Señor).

En Venezuela, outro nome de terreo de xogo recibe, aínda a día de hoxe, o rechamante cualificativo da Caldeira do Diaño, sede dun equipo, Mariños de Oriente, que debe o seu sobrenome (non é a súa denominación oficial), á infernal calor que alí deben soportar estoicamente público e xogadores.

Moitos daqueles estudantes universitarios houbésemos abandonado o curso por sequera coñecer por dentro eses pavillóns; hoxe eses mesmos profesionais, orgullosos cincuentóns, aínda que xa non toquemos o aro nin nun tiro libre, aínda mantemos no recordo unhas vivencias nas que o baloncesto foi crecendo e fíxose adulto “contemporáneo” á vez que o faciamos nós.  

Julio López Saco

Pai de Gabriel López